Легендарниот хрватски кошаркар Тони Кукоч, член на Куќата на славните на кошарката од септември 2021 година, во својот филм на ХТВ зборуваше за неговата богата играчка кариера, за великаните со кои ги делел соблекувалните, за времињата кога ја започнал својата кошаркарска кариера и за Дражен Петровиќ
На почетокот се осврна на тоа дека стана петтиот Хрват кој станал член на престижната Куќа на славните. Неговиот роден Сплит, отсекогаш знаел да ги цени врвните спортисти и спортските успеси на своите сограѓани.

„Сплит даде голем број на големи спортисти, од ватерполо, преку тенис, фудбал, кошарка… Простете ми на оние чиј спорт го заборавив. Јас и Дино Раѓа имавме среќа да играме за една супер генерација на Југопластика. Кога имавме 14,15,16 години имавме тренери кои ни го покажаа патот, кои веруваа во нас. Бевме деца, немавме поим колку да тренираме и да се откажеме за да постигнеме некој резултат“, вели Тони Кукоч за ХТВ.

Зборувајќи за влегувањето во Куќата на славните, тој вели дека никој не ја започнува својата кариера со идејата дека еден ден ќе заврши таму.

„Тоа е нешто сосема посебно и далечно, но тоа е она што се нарекува шлаг на тортата“ на одреден успех. Кога ќе влезете во таа Куќа на славните, тоа е печат“, вели Кукоч, додавајќи дека тоа биле три многу емотивни денови.

„Кога дознав дека ќе влезам во Куќата на славните, бев во Сплит на натпревар, интересно е и тоа што така се случи, телефонот заѕвони на натпреварот во Сплит, но не можев да одговорам за време на играта. Кога дојдов дома го видов Ивица Дукан како ми се јавува. Видов на американскиот телефон дека ме барал газдата,  дека треба нешто да ми се каже. Потоа му се јавив на Џери Рајнсдорф кој ми кажа дека влегов во Куќата на славните, но да не кажувам никому бидејќи се ќе биде објавено за неколку дена.

Тој додава дека во Спрингфилд ви тие три дена се сретнал со легенди како Бил Расел, Лери Бирд, Мајкл Џордан, Леброн Џејмс и Стивен Кари.

„Кога ќе дојдете на таа сцена, ќе ги видите сите тие играчи, тоа е чувство кое малку луѓе го добиваат“.

Почетоците во Југопластика

Зборувајќи за своите почетоци во Југопластика, тој дебитираше на 16 години, а во финалето на поранешниот државен шампионат против Цибона играше околу пет минути.

„Се сеќавам на многу натпревари од пред триесет и нешто години, се сеќавам и на тој натпревар. Бев неважна личност во тој тим, можеби ќе играв минута или две или ако водевме 25 разлика, тогаш тренерот ќе ме ставеше. Се сеќавам на сите играчи и на таа тага кога го загубивме тој натпревар. Тоа беше болна лекција, за жал за мене. Се сеќавам и на една болна лекција кога играв европско финале за Бенетон. Ова се најболните финалиња за мене“, вели Кукоч.

Зборуваше и за НБА времињата со Дино Раџа.

„Дино и јас сме заедно од првите денови. Во САД или јас ќе одев кај него на вечера, или тој ќе дојдеше во Чикаго на вечера. Најдобро би било да можевме да играме целата наша кариера заедно. Од првите чекори се поминавме заедно,со затворени очи знаеш што прави другиот. Се туркавме еден со друг. Бенефитот беше целиот тим, се поклопи што имавме одлични тренери, тука е Славко Трниниќ. Бевме на вистинското место во вистинско време, со вистинските тренери и вистински играчи. Кошарката е спорт каде што не можете да направите ништо без тим.

Тој го истакна примерот на Мајкл Џордан, кој беше индивидуалец, а кога почна да игра тимски, почна да освојува се.Тој вели дека денешните деца прерано почнуваат да размислуваат за работи како пари, дека прерано размислуваат за иднината и каде ќе играат.

„Имав 200 неоправдани, мајка ми полуде“
„Една од најголемите грешки на овие деца е што почнаа да размислуваат кој ќе им биде менаџер, каде ќе одат, па има родители кои гледаат профит таму. До 20 години нас ништо не ни даваа. Ретки се оние кои се посветуваат на спортот и не размислуваат за тие други работи. Во наше време тоа не беше можно, платите беа смешни. Училиштето за жал го запоставив, особено гимназијата. – Не можеш да очекуваш дека ќе те стават на игра, а не си дошол на тренинзите пред натпреварите. И цело време имаше некои игри.Така стигна писмо од моето средно училиште што пропуштив околу 200 часа и ме избркаа од училиште. Мајка ми полуде и отиде во Југопластика, кај Јосип Билиќ. Наскоро имав 16, 17 или 18 години кога требаше да бирам, кошарка или училиште.

Зборувајќи за Југопластика вели дека ова биле златните денови на сплитската кошарка.

Сите навиваа за Југопластика. Во Љубљана, Белград, Скопје …
„Три години по ред го освојувавме Купот на шампионите, сите навиваа за Југопластика каде и да игравме. Во Љубљана, Белград, Скопје… Сите навиваа за нас, претпоставувам дека им се допадна начинот на кој играме кошарка. Исто така, тоа беше одличен тим, кој одлично се разбираше“.

Посебно го евоцира споменот на првата европска титула на Југопластика, триумфот на фајналфорот во Минхен кога ги совладаа Барселона и Макаби.

Бевме деца, се плашевме од Барселона и Макаби и Арис, не е важно. Кога ја добивме Барселона, изненадивме, сфативме дека играме доминантна кошарка, почнавме да веруваме во она што можеме да постигнеме и водевме пет, шест поени против Макаби во последните пет минути, пред крајот на натпреварот, и секогаш велам не можевме да изгубиме ако ја игравме нашата игра. Бевме свесни дека немаа шанси да не добијат.

Финалето во Барселона не се заборава, тоа е како финалето на Иванишевиќ на Вимблдон
„Ако го стават Шекил О’Нил на местото на Кристијан Лејтнер, тогаш мислам дека тоа ќе биде најдобриот тим на сите времиња. Тони Кукоч вели дека сите членови на Куќата на славните играа тогаш,а истакнува дека поради политичката ситуација не се знаело дали Хрватска ќе настапи до неколку месеци пред Олимписките игри. Финалето против САД беше најгледаниот спортски натпревар на сите времиња. Не може да се заборави, тоа е како финалето на Горан Иванишевиќ на Вимблдон“, додава Кукоч.

За смртта на Дражен Петровиќ: Зошто добрите луѓе секогаш одат, тоа некако треба да се среди …
„Трагедија, што друго да се каже. Бев во Чикаго, потпишував договор, не бев со репрезентацијата. Го вклучив ESPN и видов што се случи. На почетокот не верував, бидејќи несреќата беше во Германија, а тие беа во Полска. Се уверував себеси дека не знаат за што зборуваат. Подоцна сфатив дека е вистина, почнав да се јавувам, ми ја кажаа целата приказна, се подготвив и дојдов. Толку е трагично, кога ќе изгубиш една таква личност. Секогаш велам зошто добрите луѓе секогаш одат, а не лошите. Треба некако да се среди тоа , да заминат оние кои се никакви . Јас сум генерациски три-четири години од Дражен, секогаш сме гледале како да го достигнеме. На Светското првенство во Аргентина јас и Дражен бевме цимери. Таму го запознав како личност, а потоа се случи трагедијата“, вели Кукоч.