Една од најголемите контроверзи од Светските првенства е поврзана со Светското првенство одиграно во 1974 година во Германија.
Југославија имаше одличен тим, но не го достигна својот максимален резултат, барем според тврдењата на љубителите на фудбалот од овие простори. Тоа беше уште една генерација која беше испратена на големото натпреварување со улогата на фаворит и на крајот не ги исполни очекувањата на југословенската фудбалска јавност.
Репрезентацијата блесна во првата фаза од турнирот, а потоа сосема неочекувано се случи вистински потоп.
Југославија беше во група со Бразил, Заир и Шкотска. На отворањето на шампионатот, пред 62.000 луѓе во Франкфурт Југославија одигра нерешено со моќните Бразилци. Во второто коло Џајиќ, Шурјак, Каталински, Богиќевиќ, Облак, Петковиќ и останатите ги демолираа несреќните Африканци со 9:0 и ја забележаа една од најубедливите победи во историјата на Мундијалите. Натпреварот од третото коло заврши нерешено со Шкотска (1:1).
Потоа следуваше вистинска катастрофа во групата Б од наредното коло. Во Дизелдорф, Југославија загуби од домаќинот Западна Германија со 2:0, потоа во Франкфурт од Полска со 2:1 и на крајот со истиот резултат од Шведска, повторно во Дизелдорф.
На само 24 часа претходно Тито првпат во животот ја посети Германија, со намера да добие заем од 700 милиони марки, со кој требаше да се избегне банкрот на тогашниот самоуправен социјализам во Југославија, а ден претходно на натпреварот со Германија, маршалот приреди прием во Дизелдорф во хотелот „Парк“, каде што беа присутни и тогашните репрезентативци.
Заемот никогаш не беше вратен, а со децении се поставуваше прашањето дали токму цената на фудбалскиот пораз на „сините“ и овозможи на легендарната германска генерација Бекенбауер, Герд Милер, Мајер, Брајтнер и другите да се искачи на престолот.
По поразот како бомба одекна приказната дека мечот е наместен, дека е продадена за заем што го дала германската канцеларка, дека Германија ја купила титулата светски првак, дека никогаш не се вратиле тие 700 милиони марки.
