Марио Анчиќ (37) беше седми светски играч на врвот на својата тениска кариера, играше во полуфиналето на Вимблдон, освои олимписка бронза и Дејвис куп. Сето тоа го постигна до 23 години, па поради здравствени проблеми мораше да го остави рекетот преку ноќ. Денеска е финансиски експерт од Волстрит кој во Хрватска донесе една од најголемите инвестиции досега .

Марио Анчиќ (37), многумина ќе се сеќаваат, беше многу талентиран хрватски тенисер кој со години беше на светскиот врв, за да ја заврши кариерата на 27 години. По тениската кариера продолжи со образованието и во меѓувреме стана партнер во голем инвестициски фонд кој минатата година ја докапитализираше хрватската компанија Инфобип со 300 милиони долари.

„Хрватска има два еднорози, автомобилите Римац и Инфобип, додека големите земји како Италија и Русија воопшто ги немаат. Знам дека Хрватите знаат да бидат критични кон себе, но во овој свет на приватниот сектор треба да се каже како стојат работите. Сега сме трети во светот по бројот на еднорози по БДП, кога ќе имаме уште еден, ќе бидеме први во светот“, рече Анчиќ гостувајќи во емисијата на ХРТ „Во својот филм“. .

Од тениски ас, најперспективниот млад играч во светот до инвестициски експерт од Волстрит.

„Патувањето е интересно, беше тешко, мојот живот се промени од дното нагоре. Како спортист, ако сакаш да бидеш најдобар, а тоа ми беше целта, треба да се фокусираш што е можно повеќе и да се посветиш на тоа. Да ми кажеше некој пред десет години дека подоцна ќе бидам во инвестициска банка, ќе работам на Вол Стрит, дека ќе работам во инвестициски фонд, ќе му кажев да се пријави на психијатрија затоа што во мојот свет тогаш единственото нешто беше: следниот Грен слем, следна Олимпијада, следен турнир, подготовки, како можам да бидам подобар, што да правам, разговори со тренери итн. Спортот беше мојот живот до 23 години, кога имав повреда, кога имав болест, а потоа започнува трансформацијата во нешто сосема друго. Неколку години повеќе бев во болници и центри за рехабилитација отколку на терените. До самиот крај, односно кон самиот крај, верував дека е можно опоравување и враќање на врвното ниво за кое работев. Меѓутоа, во еден момент треба да бидете искрени со себе и да си кажете дека е време да започнете нешто друго“, искрено одговори тој.

Анчиќ, без разлика на новата кариера, се уште е пријател со тенисерите на светскиот врв.

„Со сите нив сè уште сум пријател бидејќи се познаваме уште од нашите кадетски денови, особено луѓето од поранешна Југославија имаа многу слично воспитување, многу слични услови, односно семејството застана зад нас. На пример, да не беше моето семејство во тенисот, поддршката и љубовта што ми ја дадоа, никогаш немаше да можам да ги направам тие чекори бидејќи јас и сестра ми и брат ми бевме во тенискиот тим во исто време. Горд сум што бев дел од таа генерација која беше најдобра на сите времиња“, објасни Анчиќ.

Тој се присети на тениските времиња кога играше со великани како Новак Ѓоковиќ, Рафаел Надал или Роџер Федерер.

„Од страната на спортистите бев импресиониран што се борев со нив, што играв со нив, што ги победував, што губев, што имаше борба со нив, што бев во самиот врв на тој спорт. . Подоцна од тоа излегуваат пријателства и дружење. Имавме сличен ритам. Тениската сезона трае скоро единаесет месеци, од Австралија опен во првиот месец до турнири во сала на крајот на годината, така што сите сме горе-долу на слични турнири и без разлика како играте еден против друг, после години и години. сепак сфаќаш дека едно е да си на терен и да бидеш професионалец, а друго е да си надвор од теренот, кога можеш да излезеш, да се напиеш и да вечераш“, вели Анчиќ и ја коментира соработката со Новак Ѓоковиќ. на Вимблдон:

„Не сум во тренерските води, но во тој момент тој го менуваше својот тим и му требаше некој што го разбира, кој беше негова поддршка. Со кого може да разговара за тенис, а да може да зборува и за некои други теми. Во тоа време работев во Credit Suisse на Волстрит, па ги замолив да ми дадат дополнителен годишен одмор, наместо една недела, две недели да бидам со него во Лондон“.

Тој се обиде да објасни како се чувствува еден 23-годишен спортист, за кој големиот Борис Бекер тогаш рече дека е „иднината на тенисот“, а потоа му беше дијагностицирана мононуклеоза .

„Не бев свесен за тоа во тоа време, мојот начин на размислување е да бидам најдобар што можам. Да се ​​стремам кон тоа совршенство, да се стремам кон победа и таму бев немилосрден кон себе на тренинзите и тоа ме турна, тоа беше мојата цел. Бев во Сиднеј на Олимпијадата, како најмлад репрезентативец, бев во Атина, освоив медал и некако секогаш замислував дека на крајот од кариерата имам пет Олимписки игри на кои настапував. Тоа беше мојот патоказ. Кога се случи сето ова,  пристапив на спортски начин – во ред, имаме проблем и ќе го решиме“, објасни Анчиќ и откри дека имал проблеми со срцето, тироидната жлезда и мононуклеозата и дека ова е огромен. проблем за спортист:

„Кога оперирате, како што Ивица Костелиќ е меѓу најдобрите хрватски спортисти, кога го оперирате коленото или грбот, почнувате да тренирате од утре. Минувате низ силна болка, но сте свесни за тоа и поминувате низ неа, па затоа тренирате. Не е многу променето во вашиот живот. Ако порано трениравте осум часа на терен, фитнес, теретана, што значи во моментот не можете да играте тенис, но повторно сте во теретана, правите рехабилитација, пливање, се што можете. Меѓутоа, кога имате здравствен проблем, не можете да направите ништо. Мора да бидете внимателни, да ги слушате лекарите, а кога имав 23 години и кога бев на тренинзи, натпревари, тенис или фитнес тренинзи по осум часа дневно, бев принуден да лежам во кревет една година“, заклучи Марио Анчиќ.