Денеска се сеќаваме на Светското првенство во САД во 1994 година, еден од најлудите месеци во фудбалската историја, на тлото на земја која немаше никаква врска со фудбалот, која беше полна со бизарни приказни од теренот и пошироко.

За ова првенство се предвидуваше дека ќе биде дебакл, а на крајот имаше толку многу неверојатни приказни што за секоја можеше да се сними одличен игран филм.

Фудбалот во Америка практично не постоеше во тие години. Немаше професионална лига бидејќи старата северноамериканска фудбалска лига (NASL) беше затворена во 1985 година, по години загуби. Во 1970-тите, фудбалот во Соединетите Држави нагло порасна по популарноста откако Пеле дојде во Њујорк Космос, а по него и Јохан Кројф, Франц Бекенбауер и многу други европски великани кои решија да земат уште некој долар во Америка на крајот од својата кариера. Но, Американците не успеаја да се навикнат на фудбалот, иако НАСЛ ги измени правилата за да го направи спортот што е можно поприфатлив.

Е сега е интересното, правилата се следни: Се играше 90 минути, но „чисти“(со стоперица) со броење на часовникот од 90 до нула. Воведена е и линија на 32 метри од голот до која немаше офсајд, што можеше да се суди само кога играчот ќе ја мине таа линија. Доколку натпреварот завршеше нерешено, се изведуваа пенали, но не од 11 метри, туку играчот сам со топката од 35 метри се движеше кон голманот и имаше пет секунди да постигне гол(нешто како во хокеј на мраз). Победата во 90 минути беше вредна шест поени (1967-1974), потоа три поени (1974-1975), потоа еден поен (1975-1976), па повторно шест (1977-1980) и четири (1981). – 1984 г. ), а врвот беше во 1983 година кога се доделуваше дополнителен поен за секој постигнат гол до максимални три гола. Благодарение на оваа „мудра“ одлука, петкратен шампион во САД беше клубот кој постигна најмногу голови, а не тој што постигна повеќе победи во сезоната.

ФИФА негпдуваше на некои измени на правилата, но кога Американците претераа со правилата за бодување и други пикантерии, во 1978 година им забрани на фудбалерите на НАСЛ да играат меѓународни натпревари поради преголеми разлики. Сето тоа, плус големата економска криза од раните 1980-ти, почна да ја убива НАСЛ, која премногу се потпираше на странски играчи. Последниот обид да се спаси фудбалот во САД беше кандидатурата за домаќин на Светското првенство во 1986 година, но таа беше доделена на Мексико и фудбалот практично исчезна во Америка, иако во 1990 година репрезентацијата успеа да се пласира на Светското првенство во Италија, каде што заврши на 23. од 24 места.

И покрај огромните проблеми со фудбалот во Соединетите Американски Држави, ФИФА изненадувачки одлучи да им биде домаќин на Американците на Светското првенство во 1994 година. Само еден круг гласање од членовите на извршниот комитет беше доволен за САД да победат пред Мароко и Бразил. Единствениот услов што го постави ФИФА беше Американците да основаат професионална фудбалска лига со нормални или барем проближно нормални правила.

Америка беше, делумно, логичен избор пред нејзините конкуренти. Инфраструктурата во Бразил беше во ужасна состојба, а Мароко допрва требаше да изгради девет целосно нови стадиони, во што ФИФА не веруваше премногу. Од друга страна, САД имаа десетици нови и модерни стадиони и сета потребна инфраструктура. Америка потроши само 500 милиони долари за организација на турнирот, неспоредливо помалку од земјите кои го организираа Светското првенство пред и потоа.

Фаворизираната Аргентина на Марадона, Бразил со Ромарио и Бебето, страшната Италија и Холандија и бранителот на титулата Германија (за прв пат како обединета држава) се покажаа како огромни магнети за гледачите и покрај понекогаш превисоките температури.

За да може во Европа да се следат преносите повеќе или помалку во нормално време, натпреварите се играа на невозможна топлина среде бел ден. Така Мексико и Ирска во Орландо играа во 14 часот на 41 степен и повеќе од 70 отсто влажност, во Далас играа на 35 степени, а мечот меѓу САД и Швајцарија во 1. коло беше прв во историјата да се игра во затворен простор на Понтиак Силвердром во Детроит немаше клима уреде, па играчите заедно со 75.000 навивачи се динстаа на речиси 40 степени во затворен простор.

Циркус со Опра Винфри и Дијана Рос
Од самиот почеток беше јасно дека светот го чека луд турнир кој ќе започне и ќе заврши со промашен пенал. Стадионот во Чикаго беше изненадувачки распродаден за церемонијата на отворање (за првиот натпревар Германија-Боливија) ​​чиј домаќин беше Опра Винфри. Кога ја најави мегаѕвездата Дајан Рос, Винфри падна на бината и го искин фустанот, а на нејзиниот дебакл се приклучи и пејачката. Додека го изведуваше својот мегахит I’m Coming Out, Дијана требаше да реализира пенал, а голот да се распадне од „силата“ на ударот потоа. Но, Рос очигледно не вежбаше премногу, па на ужас на организаторите ја испрати топката два метри покрај голот и финтата не успеа, иако голот сепак се распадна како да се затресе мрежата и сите се однесуваа како ништо да не се случило.

Откако ова првенство успешно е отворено ќе остане запаметено и како најуспешното дотогаш со 3,6 милиони гледачи на трибините и просек од 68.991 по натпревар. Тој Мундијал беше и остана најгледан во историјата на фудбалот.

Но, ќе остане запаметен и по трагедијата што се случи во Колумбија две недели пред финалето. По враќањето од Светското првенство, Андрес Ескобар, човекот кој си постигна автогол против САД во поразот од 2:1 во 2. коло и со тоа Колумбија заврши со настапи на турнирот, беше застрелан на паркингот пред ноќен клуб во Меделин. Ескобар бил предупреден од семејството и пријателот да не излегува во јавност барем некое време, но почувствувал дека не може некој да го повреди поради еден обичен автогол. Тој беше погоден со шест куршуми во градите од Хумберто Кастро Муњоз, телохранител на членовите на озлогласениот картел Меделин, кој наводно изгубил огромни суми пари обложувајќи се на тој натпревар. На неговиот погреб имало 120.000 луѓе, а убиецот добил 43 години затвор, која била намалена на 26, за после 11 години да излезе поради добро однесување.